ΣΤΑ " ΟΠΛΑ " ... ΓΙΑ ΠΕIΡΑTΕΙΑ ΚΑΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!

Ένοπλοι στα εμπορικά πλοία κατά των επιχειρούντων πειρατικές επιθέσεις, ένοπλοι και κατά των «εισβαλλόντων» λαθρομεταναστών.

Αν και οι δύο περιπτώσεις είναι φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ωστόσο έχουν κάτι κοινό.

Και στις δύο, το νομικό σκέλος φαίνεται ότι εξακολουθεί να προβληματίζει ειδικούς και μη που εξακολουθούν να διασταυρώνουν τα «ξίφη» των επιχειρημάτων τους στην προσπάθεια να υπερασπίσουν τις εκατέρωθεν θέσεις τους.
Στην περίπτωση της ναυτιλίας πάντως φαίνεται να πληθαίνουν οι φωνές περί «θεσμοθέτησης» των ένοπλων συνοδειών στα πλοία που διέρχονται από επισημασμένες «επικίνδυνες» θαλάσσιες ζώνες παρά το γεγονός ότι το σχετικό νομικό υπόβαθρο δεν φαίνεται να έχει ενιαία μορφή δεδομένων των διαφοροποιήσεων.

Δεδομένων που εδράζουν σε μία πληθώρα παραμέτρων που διαφοροποιούνται κατά περίπτωση. Ωστόσο τα «πράγματα» καθίστανται «πιεστικά» για αποφάσεις, ενδεχομένως και σε επίπεδο ΙΜΟ, καθώς τα στοιχεία του αρμόδιου γραφείου περί την πειρατεία  για τον «πειρατικό τζίρο», τον αριθμό των περιστατικών το πρώτο πεντάμηνο του έτους, αλλά και τον αριθμό των «υπό κράτηση» ναυτεργατών για λύτρα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις.


Όπως δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις οι συζητήσεις, που έχουν ενταθεί λόγω ακριβώς των στοιχείων για την πειρατεία, περί της «αποτελεσματικότητας της εδρεύουσας στην ευρύτερη περιοχή του Κόλπου του Άντεν πολυεθνικής αεροναυτικής δύναμης  και κυρίως του κόστους διατήρησής της εν καιρώ εξόδου από τη διεθνή οικονομική κρίση.

Είναι προφανές ότι είναι ώρα δύσκολων αποφάσεων.

Όπως είναι προφανές ότι και στην άλλη περίπτωση περί τη λαθρομετανάστευση είναι ώρα δύσκολων αποφάσεων.

Γιατί και σε αυτή την περίπτωση έχουν αρχίσει να πληθαίνουν οι φωνές για «ένοπλες αποκρούσεις» της «μαζικής εισβολής», κατά την άποψη των υπέρμαχων των όπλων, λαθρομεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ήδη φωνές με συγκεκριμένη πολιτική απόχρωση από Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα, έχουν κάνει λόγο για «αποτρεπτική χρήση» όπλων σε ένα θέμα που τα αρμόδια όργανα της ΕΕ «αρνούνται», υπό το βάρος και της οικονομικής δύνης των χωρών μελών της, να αντιμετωπίσουν ενιαία σχηματοποιώντας συγκεκριμένη πολιτική με ότι αυτό συνεπάγεται.